110

پالتوقرمز
...
مثل همیشه شال گردن و کتش را درآورد و به چوب‌لباسی آویزان کرد. صندلی را کشید عقب و پشتی طبی را تنظیم کرد. دمپایی را پوشید، نشست پشت میز و کامپیوتر را روشن کرد؛ تا ویندوز بالا بیاید، مثل هر روز، نگاهی به بیرون انداخت. پیرمرد کراواتی باز هم آمده بود. برای تاکسی خالی‌ها که رد می‌شدند طوری دست بلند می‌کرد که انگار ماشین دربست می‌خواهد. تاکسی‌های غریبه می‌ایستادند. پیرمرد نزدیک می‌شد. حرفی می‌زد و بعد که ماشین‌ها می‌رفتند عصبی شانه‌اش را  بالا می‌انداخت، زیر لب با خودش حرف می‌زد و چشم به راه تاکسی خالی بعدی می‌ماند. به ناهارخوری رفت و  برگشت و پیرمرد کراواتی را دید که کماکان بر سر جای خود ایستاده است. ساعت کار که تمام شد از اداره بیرون آمد و کمی پایین‌تر از پیرمرد کراواتی منتظر تاکسی ایستاد. یکی از همان تاکسی‌هایی را سوار شد که برای پیرمرد کراواتی نگه داشته بود. کمی که گذشت راننده گفت: 
مردم دیوونه شدن. این پیرمرده قبلِ شما می‌گه قسم بخور تو دخترمو زیر نگرفتی؟ می‌گم دختر کدومه آقا جون، حال شما خوبه؟ می‌گه درست جواب بده مردک، قسم می‌خوری که تو زیرش نگرفتی؟ دیوونه شدن همه. می‌بینی آقا توروخدا، اینم از شانس ماست. 
سری تکان داد و چیزی نگفت. یادش افتاد به تصادفِ پارسال. یک تاکسی سُر خورده بود روی برف و زده بود به دختری که پالتوی قرمز رنگ داشت، بعد هم فرار کرده بود.

نقاشی:

آغوش، گوستاو کلیمت

109

خورشید که بالا بیاید
صبح یک روز معمولی پرویز از خواب بیدار شد، مسواک زد، چایی درست کرد و صبحانه خورد. به ساعت نگاهی انداخت. حدود پانزده دقیقه‌ وقت داشت. با خیال راحت پیراهنش را اتو کشید و لباس پوشید. دمِ در، هنگامی که خم شد تا کفش بپوشد به مسیر فکر کرد. خنده دار بود اما یادش نیامد محل کارش کجاست. یادش نیامد دیروز صبح کجا رفته؟ روز قبل از آن؟ لختی ایستاد، خنده‌اش گرفت. تکیه داد به نرده‌های سکوی خانه‌شان. یادش بود که کارمند است اما این‌که محل کار کجاست را فراموش کرده بود. تصمیم گرفت که آرام باشد. شروع کرد به یادآوری خاطراتش. همکارانِ اداره را به یاد داشت. تصویرشان را در خاطر داشت، اما محل اداره در ذهنش نبود. تلفن را برداشت و تماس گرفت با منزل یکی از همکارانش. آهسته صحبت کرد تا همسرش بیدار نشود. خانمی خواب آلود و ناراحت از آن ور خط جواب داد که اشتباه گرفته است. بلند شد رفت اتاق سراغ همسرش که از او بپرسد. در را که باز کرد زن غریبه‌ای را دید که نیمه لخت روی تخت خوابیده است. ترسش بیشتر شد. با دقت بیشتر نگاهی به دور و اطراف خود انداخت. این تلویزیون، آن یخچال، تابلوهای روی دیوار، در یک لحظه همه‌چیز آن خانه برایش غریبه شد. حتی پیراهنش، یادش نبود کی این پیراهن را خریده است. احساس نفس تنگی به او دست داد. زن غلتی زد. پرویز ترسید اگر زن بیدار شود چه جوابی دارد که بدهد. دوید به سمت در خانه تا هر چه زودتر بیرون برود که صدایی شنید. از چشمی در نگاه کرد و مردی دید با دسته گلی که کلید انداخته و حالاست که در را باز کند. چند قدم به عقب رفت. نگاهش افتاد به آینه‌ی قدی دم در. وحشت کرد. دختر زیبایی در آینه زل زده بود به او. صدای جیغ زن او را به خودش آورد. زن بیدار شده بود و همان‌طور نیمه لخت میانِ هال ایستاده بود، پرویز داشت برای زن توضیح می‌داد که حتماً در حال خواب دیدن هستند و احتمالاً تا لحظاتی دیگر بیدار می‌شوند چون از مرد بودن خودش اطمینان دارد که ناگهان ضربه‌ی سنگینی به سرش خورد. چشمانش سیاهی رفت و به زمین افتاد. صداهای گنگی شنید.

نقاشی:
تفرج‌گاه، مارک شاگال، 1918